Łódź i dok

Ona i on, w jednym stali trwaniu,

Ona choć już leciwa, wciąz mocna,

On taki betonowy.

Gdzieś życie obwiązało ich linami,

On był taki szczęśliwy,

Ona już, jak w hospicjum,

Trwała przy nim... z musu,

Trwała, bo te liny, cumy mocowały ją tak mocno,

Trwała, bo nie widziała innej możliwości,

Rdzała dzień-dziennie z nim choć samotna,

Gdy zmrok otulał ich pancerze,

To całą swoją wypornością pragnęła śmierci,

Lecz tej romantycznej w swym sednie,

On jednak cumował ją jak szalony,

Strasznie spragnony jej obecności,

Tak bardzo się bała... 

Lecz mimo to co pokazywała światu,

Był jej obojętny...

I nadszedł ten moment...

Gdy przemówiło morze:

- Dziś twój dzień, 

Ochrzczę cie sztormem,

Imię dam ci "Wolność",

Śpiew mew w podarunku,

A ty swoją mocą urwij cumy!

Cumy napięły się do granic możliowści,

On oburzony podniósł się hukiem betonu,

Morze spiętrzyło swoje fale,

A niebo oblało nadzieją!

Wiatr krzyczał "Wolność!"

A ona wciąz tak silnie,

Wciąż tak mocno,

Cała naprzód! 

Wiatr krzyczał jej imię!

A ona napinała cumy,

Popuszczała i znów tak mocno,

Całe niebo śpiewało dla niej chórem,

On trzymał, uściskiem betonuu i żelaza,

Ona płacząc całym swym obliczem,

Rwała się w jękach stali zmęczonej,

Rdza i iskry sypały się jak fajerwerki,

Niebo płakało jej imieniem,

I chóralnie śpiewało "Wolność! Wolność!",

Wtem, rufa jej obruszona,

Oddała z siebie, kilka ton cieżaru,

Płacząc ruszyła do przodu,

Ciągnąc za sobą cumy,

I całą sumę jego uścisków,

On płakał - nie rozumiejąc,

A ona dryfem w letargu, 

Mil tak dużo by zniknął jej z oczu,

W śpiewie, chmur,

"Wolność!",

Tonęła, wolna jak kiedyś,

Tonęła niczym prawdziwy okręt,

Ocean oddał jej pełne chonory,

W dobie wszechobecnego recyclingu,

Nie została, żyletką w twoim domu,