Akt

w powietrzu dziś unosi się gorąco,

duszność bywa taka nieznośna,

że bierzesz oddechy krtanią płonącą,

i boisz się być dziś taka... bezbożna,

odłóż więc proszę te miny cichutkie,

spójż na mnie jak na synonim radości,

daj dotknąć twych pleców, są milutkie,

ciesz się całą tą chwilą w jej złożoności,

z moim dotykiem mitem - przykazania,

dotknij więc warg swoich tak drżących,

gdy będę zbyt blisko, ukarz wachania,

wiedz, że ja dziś, jestem również chcący,

odepnij troszkę, tak bym nie widział,

a jednak dostrzegł bo przecież to jasne,

daj moim oczom, ten właśnie przydział,

daj im torszkę nim prąd nam zgaśnie,

bo gaśnie nagle - przecież to przypadek,

ale świeca paląca się chwilą tak cieszy,

dotykaj się mocno, jak nigdy żaden,

i pokarz mi jak wziąć mam ciebie do kleszczy,

uznaj akt, za akt artyzmu, 

i ukarz mi skrawek tej sztuki,

oddaj się tym swoim schizmom,

są jak dwie różne całkiem nauki,

pokarz tak tyle, by jazz był sobą,

a dymność tych ujęć niezapamiętanych,

przepadnie wraz ze wschodzącą dobą,

bo dziś ja kartka a ty atrament,

zaś chwila jest wierszem przednim,

dotknąc daj się wzrokiem w tym akcie,

jestem ja widzem najbardziej wybrednym,

artyzmu szukam w każdym tu fakcie,

daj mi jedwabistość twojego ciała,

a ja będę ci widownią odpowiednią i mądrą,

nie potrzebna tu jest dziś amora strzała,

nie odkrywaj... otul się kołdrą,

nie chcę dziś ciebie w pełnej krasie,

chcę by świeca oświetlała tylko cząstki,

niech ten moment zatrzyma się w czasie,

na fotografi w którą nie śmiem wątpić.